Πέρασαν κιόλας 85 χρόνια … είναι σαν να πέρασε ένας χρόνος, ένας μήνας ….. είναι σαν να ήταν χθες. Και όμως πέρασαν 85 ολόκληρα χρόνια από τότε που οι Αφθονιάτες ξεριζώθηκαν από τους τόπους τους για να έρθουν στα Πυργαδίκια. 1922- 2007.
Και τώρα έμειναν λίγοι, πολύ λίγοι, δεν είναι ούτε δέκα αυτοί που ταξίδεψαν από την Αφθόνη και ζουν ακόμη στα Πυργαδίκια. ΄Άντε και άλλοι τόσοι να ζουν σ’ άλλα μέρη της Ελλάδας ή ακόμη και στην Αμερική. Πόσο αμείλικτος και σκληρός είναι ο χρόνος… Δεν αφήνει τίποτα στο διάβα του. Σαρώνει τα πάντα … τα πάντα εκτός από τις μνήμες και τις θύμησες. Όλα τα σβήνει αυτός ο άτιμος ο χρόνος…….
Όλα εκτός από τα βάσανα, τους πόνους και τους καημούς. Αυτά δεν τα σβήνει ποτέ. Είναι ανεξίτηλα και δε φοβούνται το χρόνο, γιατί είναι βαθιές οι ρίζες τους και μεγάλες. Τόσο μεγάλες που ξεκινούν από τα Πυργαδίκια και αφού περάσουν στεριές και θάλασσες, φθάνουν στα Προικόνησα, στο νησί Μαρμαρά και αγκαλιάζουν την Αφθόνη…. Τόσο σκληρός όσο και το σίδερο γιατί έχουν ποτιστεί με πόνους, κλάματα και δάκρυα. Δεν φοβούνται το χρόνο….. Θα αντέξουν. Θα αντέξουν γιατί έχουν δοκιμαστεί στην ταλαιπωρία, στην πείνα, στη δίψα, στις αρρώστιες, στους διωγμούς, στη βία. Και άντεξαν. Γι’ αυτό θα φτάσουν και στη πρώτη και στη δεύτερη και στην εκατοστή γενιά των Αφθονιατών.
Πάντα όμως θα υπάρχει ένα μεγάλο «ΓΙΑΤΙ», ένα «ΓΙΑΤΙ» που βρίσκεται πάντα βαθιά ριζωμένο στη καρδιά του κάθε πρόσφυγα. Ένα «ΓΙΑΤΙ» που εδώ και 85 χρόνια ψάχνει να βρει μια εξήγηση, μια δικαιολογία, μια απάντηση. Όμως τίποτα …καμιά ευθύνη δεν αποδόθηκε και καμιά λογική ερμηνεία δεν βρέθηκε. Ούτε πρόκειται να βρεθεί. Γι’ αυτό και οι Αφθονιάτες το «δέχτηκαν» σαν της μοίρας γραπτό και του Θεού θέλημα. Δεν χαράμισαν τις δυνάμεις τους για να το ψάξουν. Προτίμησαν να τις χρησιμοποιήσουν για να δημιουργήσουν. Να ξεκινήσουν από το μηδέν και να κάνουν σπίτια, οικογένειες, περιουσίες. Και τα κατάφεραν και θα τα καταφέρουν και στο μέλλον.
Τα δύσκολα πέρασαν…. Τα εύκολα έχουν σειρά……
To παρών άρθρο δημοσιεύτηκε τον Ιούλιο 2002 στον Λόγο του Πολίτη,Τεύχος 8
